De krantenbak: met uitsterven bedreigd
De laatste dagen heb ik steeds meer de noodzaak gevoeld om weer eens wat op mijn blog te zetten. Ik kijk er bijna niet meer naar om omdat ik er geen geld mee verdien. Dus heeft het geen prioriteit.
Er zijn twee stellingen die elkaar op dit moment op de sociale media bestrijden, dat informatie op het internet hoe dan gratis moet zijn en dat het publiek voor goede inhoud (ik haat het woord content, wij hebben daar een eigen Nederlands woord voor: inhoud) op het internet moet willen betalen.
Ik ben het met de tweede stelling eens en heb in mijn eigen werkelijkheid die stelling bevestigd gezien. Mijn onbetaalde blog ligt er maar verloren bij, omdat ik er bijna niks meer aan doe, en zelf ben ik steeds meer bereid om voor inhoud op het internet te betalen.
Aan die betaalde stukken moet je natuurlijk eisen kunnen stellen, zoals je dat bij kranten en tijdschriften en de audiovisuele media ook doet. En daar zit het hem volgens mij in: kwaliteit. Er staat van alles op het internet, maar welke informatie is betrouwbaar en controleerbaar? Bij de informatie waar je voor moet betalen moet je erop kunnen vertrouwen dat het in orde is.
Verstand van uitgeven
Mijn eerste stappen in de media die uitsluitend online te vinden zijn en waarvoor je moet betalen heb ik inmiddels gezet. Sinds 1 mei maak ik deel uit van voorheen De Nieuwe Pers, nu TPO Magazine, met mijn eigen kanaal over Latijns Amerika. Ik heb gemerkt dat de betaalmuur bij mensen weerstand oproept, als ik een artikel aanbeveel via een van de sociale media. Dat begrijp ik, maar we moeten ons ook realiseren dat voor niks de zon opgaat, om bovengenoemde reden. Nu steeds meer kwaliteit van papier naar het internet gaat, zullen we eraan moeten wennen dat dat niet allemaal gratis kan zijn. Waar moeten die journalisten anders van worden betaald? Ik ga er vooralsnog vanuit dat het een gewenningsproces is.
Mijn geluk bij TPO magazine is dat dat wordt gerund door mensen die verstand hebben van uitgeven en die een vooruitziende blik hebben. En zo ben ik via TPO Magazine ook op de platforms terecht gekomen waar de lezer artikelen per stuk kan betalen. Eerst bij eLinea, waar je per stuk betaalt of voor een tientje per maand alles kunt lezen wat je wilt, en nu ook bij Myjour, waar je per stuk betaalt.
Ga maar eens een beetje grasduinen. Myjour (nu link naar de homepage) heeft veel vakbladen en eLinea (ook link naar de homepage) heeft ook een paar publieksbladen, maar heeft bijvoorbeeld ook literatuur. Journalisten zijn natuurlijk niet de enige beroepsgroep die op zoek is naar nieuwe vormen van uitgeven.
Sinds kort is Blendle, waar je ook per stuk kunt betalen, erbij gekomen. Blendle heeft alle grote kranten binnengehaald, en bladen als Elsevier, De Groene Amsterdammer en Vrij Nederland. En TPO Magazine. Door de start van Blendle is onze titel bekender geworden. Je kunt elkaar volgen op Blendle en zien van elkaar wat je aanbeveelt. Dat is leuk. Kijk hier naar wat ik deel met de anderen.
In wezen staan we voor hetzelfde dilemma als de grote kranten: hoeveel lezers kun je nog binden aan je eigen kanaal? Misschien is het veel slimmer om de mensen de kans te geven je artikelen per stuk te kopen. Voorlopig lijkt de beste aanpak om de twee systemen naast elkaar te laten bestaan.
Geen krant meer nodig
Kijk ook hier naar een uitzending van De Wereld Draait Door, waar mede-oprichter van Blendle Alexander Klöpping in mijn ogen heel goed het nieuwe leespubliek schetst. Ik zie het bij mezelf: vroeger spelde ik de krant van voor tot achter en nu kan ik het niet meer opbrengen om een krant te lezen. Via Feedly, Twitter, LinkedIn en Facebook heb ik al zoveel artikelen gezien dat het domweg genoeg is. Artikelen uit allerlei kranten, tijdschriften, websites, blogs uit binnen- en buitenland. Ik heb geen krant meer nodig, ik maak mijn eigen krant.
Hoe zie ik het voor mijn eigen productie?
Mijn kanaal over Latijns Amerika bij TPO Magazine is vooralsnog de bron waar eLinea, Myjour en binnenkort Blendle uit putten. Het kanaal is bedoeld voor mensen die geïnteresseerd zijn in Latijns Amerika en die veel nieuws en verhalen uit dit continent tot zich willen nemen. Een abonnement kost 1,79 euro per maand. Je kunt trouwens ook voor 0,79 euro een dagpas kopen voor het hele TPO Magazine.
Er zijn mensen voor wie Latijns Amerika geen prioriteit is, maar die er wel van tijd tot tijd over willen lezen. Die kunnen me veel beter volgen via eLinea of Myjour. Op Myjour staan de meest tijdloze verhalen, gemaakt sinds 1 mei, gewoon lekkere leesverhalen. eLinea heeft een feed vanuit TPO Magazine en publiceert alles sinds 20 september. Daar kun je dus ook het nieuws lezen.
Trial and error
Wat gebeurt er met dit blog? Dat weet ik nog niet. Soms wind ik me weer eens vreselijk op over de FARC en moet ik even mijn ei kwijt. Daar is dit blog een uitstekend medium voor.
Ik woon inmiddels in Brazilië en het blog is behoorlijk Colombiaans. Dus ik denk dat ik het maar zo laat, een Colombiaans blog, dat waarschijnlijk een natuurlijke dood sterft, bij voorkeur omdat het vrede geworden is! Schelden op de FARC, daar word je ook een beetje moe van.
Mocht ik toch weer de geest krijgen, dan begin ik een nieuw blog, of ga ik bloggen via Myjour, waar ik ook gratis stukken kan aanbieden. Bij eLinea kun je nog niet zelf de prijs bepalen, maar dat gaat waarschijnlijk veranderen. Ik zie het wel. Het zal jullie duidelijk zijn, dit is volop een periode van trial and error. Erg leuk!
Geef vooral jullie mening of deel jullie ervaringen over #hetnieuweuitgeven.
Wies Ubags 